Sondevoeding, een update

Zondag 15 december 2013:

Pa kreeg erge pijn in zijn zij. Ook ’s nachts werd dat erg lastig met slapen. Ondertussen ook nog steeds misselijk en gespuugd.

Maandag 16 december 2013:

Vandaag naar het ziekenhuis voor sondevoeding. De pijn in pa zijn zij blijkt bij zijn lever vandaan te komen. Hiervoor krijgt hij vrijwel meteen pijnstillers. De arts vindt wel dat pa al geel ziet, vooral zijn buik, maar het is nog niet in zijn ogen te zien.

De pijnstillers helpen gelukkig enigszins. Na veel gedoe, een onbeschofte diëtist en een leverancier die de sondevoeding verkeerd had geleverd, is met een roesje een slangetje in Pa zijn maag aangebracht via zijn neus.

Hierop kan de sondevoeding middels een pomp aangesloten worden. De sondevoeding zelf had thuis afgeleverd moeten worden, maar dit stond dus in het magazijn van het ziekenhuis.

Pa heeft gelukkig een televisie bij zijn bed, wat afleiding biedt en ma heeft ook zijn krantje nog even gebracht. Ma is later op de dag met een karretje de grote dozen met sondevoeding (en hulpstukken) thuis gaan brengen. Achteraf hadden we natuurlijk moeten zorgen dat het ziekenhuis dat zou doen, maar je bent steeds zo perplex van wat er allemaal gebeurt dat we er even niet op gekomen waren.

Dinsdag 17 december 2013:

Pa heeft goed geslapen en het ziekenhuisbed ligt gelukkig ook goed. In principe mag hij vandaag naar huis, maar hij moet eerst nog een echo van zijn galblaas laten maken. De artsen willen dit nog even nader bekijken.

Hij moet wel op tijd thuis zijn, want vandaag komt de leverancier van de sondevoeding uitleg geven over hoe hij dit zelf moet aansluiten en regelen. De echo op zich ging prima, de uitslag laat erg lang op zich wachten en de tijd dringt.

Ma is maar even naar huis gegaan om de leverancier te bellen en met mij samen een boterhammetje te eten. Afgesproken dat ze een half uur van te voren even bellen om te kijken of pa al thuis is of niet.

Na het eten belt pa naar huis: hij mag naar huis en zijn gal zag er goed uit. Ma en ik gaan hem meteen ophalen. In het ziekenhuis helpt ma om pa nog even met aankleden. Dit gaat nu lastig met het slangetje in zijn neus.

Ik duw pa in een rolstoel naar huis. Het kleine stukje lopen van het ziekenhuis naar huis is al behoorlijk uitputtend voor hem. Wie had dat een maand geleden kunnen denken!

Pa krijgt nu tegen de pijn morfine ampullen. Hij is blij weer thuis te zijn en voelt zich nu wel beter dankzij de pijnstillers en wellicht ook al door de sondevoeding.

Onze hoofden tollen van de hele situatie. Je word zo ontzettend geleefd en krijgt de kans niet aan het idee van ‘ziek zijn’ te wennen, als dat al mogelijk is.

Ma en wij, de kinderen, hebben het ene moment hele realistische gesprekken, het andere moment zit je diep in je verdriet. Pa is er allemaal erg rustig onder en heeft zich weer, als vanouds, heerlijk kunnen ergeren aan al die ‘fouten’ in het ziekenhuis J

Vrijdag gaat hij weer naar het ziekenhuis om daar, tijdens een dagopname, de eerste chemo te krijgen. We houden jullie weer op de hoogte.

Groetjes,

Daniëlle